تاثیر یک دوره تمرین سرعتی و موازی هوازی-قدرتی بر برخی مارکرهای التهابی و مقاومت به انسولین زنان مبتلا به دیابت شیرین نوع ۲ (t۲dm)

مقدمه: تمرین ورزشی منظم اثرات ضدالتهابی داشته و موجب سرکوب التهاب سیستمی با درجه پایین در دیابت نوع 2 می شود. لذا، این پژوهش با هدف بررسی تاثیر یک­دوره تمرین سرعتی و موازی هوازی-قدرتی بر سطوح پروتئین واکنشکر- c با حساسیت بالا (hs-crp)، فاکتور نکروز دهنده تومور-آلفا (tnf-α)، اینترلوکین-6 (il-6) و مقاومت به انسولین زنان مبتلا به دیابت شیرین نوع 2 (t2dm) صورت گرفت. روش ­ها: 52 نفر از زنان مبتلا به دیابت نوع 2 (سن 45 تا60 سال، گلوکزناشتای بالاتر از 126 میلی گرم بر دسی­لیتر) به طور داوطلبانه در تحقیق حاضر شدند و بر اساس مقادیر هموگلوبین گلیکوزیله (hba1c) در سه گروه تمرین همزمان قدرتی-استقامتی (17نفر) و تمرین سرعتی (17 نفر) و کنترل (18 نفر) قرار گرفتند. گروه همزمان قدرتی-استقامتی به مدت 12 هفته، سه جلسه در هفته تمرین استقامتی با 60 درصد حداکثر ضربان قلب (mhr) و دو جلسه در هفته تمرین مقاومتی با 70 درصد یک تکرار بیشینه (1-rm) انجام دادند. گروه تمرین سرعتی به مدت 12 هفته، سه جلسه در هفته 4 تا10 تکرار آزمون وینگیت 30 ثانیه­ای بر روی ارگومتر را با حداکثر تلاش انجام دادند. یافته­ ها: نتایج این تحقیق نشان داد که تفاوت معنی­داری بین تاثیر تمرین سرعتی و ترکیبی در فاکتورهای tnf-α (119/0p=)، il-6 (08/0p=)،hs-crp (214/0p=) و گلوکز (171/0p=) مشاهده نشد. اما در مورد انسولین (036/0p=) و مقاومت به انسولین (008/0p=) تفاوت بین گروهی معنی­دار بود. نتیجه گیری: هرچند از نظر آماری تفاوت معنی­داری بین این دوشیوه تمرینی مشاهده نشد، بنظر می­رسد با توجه به تاثیر بیشتر تمرینات سرعتی بر برخی فاکتورهای التهابی، تمرین سرعتی نسبت به تمرینات همزمان قدرتی-استقامتی می توانند شرایط ضدالتهابی بهتری برای زنان دیابت نوع 2داشته باشد.